Karboksyterapia. Z obserwacji klientki

Nie lubię igieł. Zawsze się ich panicznie bałam. Byłam najgłośniej płaczącym dzieckiem przy każdej obowiązkowej szczepionce. A karboksyterapia? Nie brałam jej pod uwagę

Dzieje przed karboksyterapią

Gdy zachorowałam w dzieciństwie na tyle poważnie, że trzeba mi było zaaplikować serię zastrzyków, prześcigałam się z pielęgniarką w fortelach. Urosła w moich oczach do rangi sadystki i do dzisiaj – mimo mojego znacznie bardziej zaawansowanego wieku – darzę ją lekką niechęcią. Gdy byłam na tyle „dorosła”, że szczepionka nie wymagała obecności rodziców i całą klasą szliśmy do ośrodka na bestialskie kłucie, na swoją kolejkę czekałam zamknięta w łazience. Nawiasem mówiąc, zemstą dziejową są pewnie moje dość widoczne poszczepionkowe blizny. U dentysty – obowiązkowo owocowy żel znieczulający przed znieczuleniem, a badania krwi zrobiłam wyłącznie z czystego rozsądku (i z racji wieku), mdlejąc ze strachu przed gabinetem. 

Karboksyterapia na cellulit i rozstępy – wyzwanie

Tak, jestem tchórzem. Ale ciekawskim i upartym. I trochę wyrywnym. Dlatego, gdy miałam okazję spróbować zabiegu na rozstępy i cellulit, bez zastanowienia zgłosiłam się na ochotnika. Refleksja przyszła później.

Właśnie tak – trochę z pośpiechu – zapisałam się na karboksyterapię. Gdy doczytałam, z czym to się je, było już za późno. I nieco głupio tak się wycofywać. Bo trzeba dodać, że mam też trochę słowiańską duszę. Jak ktoś we mnie powątpiewa, zacisnę zęby i powiem: że niby ja nie dam rady? Cóż, słowo się rzekło. 

Karboksyterapia nie taka straszna

Fakt, że czytacie ten wywód, oznacza, że przeżyłam. I dla wszystkich przerażonych igłami, nieznoszących bólu, zastanawiających się czy spróbować, mam jeden przekaz: da się to wytrzymać. Mówię to ja! Osoba, która przed badaniem glukometrem przybiera kolor prześcieradła, zalewa się falą potu i paniki i nie może złapać tchu z emocji. Nie bez znaczenia było profesjonalne wykonanie, przyjazna atmosfera i poczucie ogólnego zaopiekowania. Choć i tak sam zabieg do najprzyjemniejszych nie należy. Olbrzymim plusem jest to, że nie trwa długo. Tyłek jest kłuty niemiłosiernie, ale w tempie wyścigówki. Nawet nie myślałam o igłach w czasie całego tego procederu, tylko o wrażeniach, do których mogłabym porównać to, co czułam. Wydawały mi się jakieś znajome, a przecież to był mój debiut z karbo. I wiecie co? Dotarło do mojej świadomości, że poczułam się tak, jakbym usiadła w mrowisku. Nie wiem, jak wam, ale mi się to zdarzyło ☺ Tylko, że jak mściwa mrówka zaatakuje, to potem boli i boli… A w karbo to taka mrówka ekspresowa. Czuć tylko przez chwilę. 

Karboksyterapia na ciało

Pozwoliłam się „poznęcać” również nad moim cellulitem na udach. Tu już nie było mrówek. Tu była osa…i jakieś takie uczucie rozpychania. Ból zdecydowanie mniejszy niż w przypadku pupy. W ogóle jakoś tak inaczej… Wciąż daleko od pieszczoty, ale w skali bólu, zdecydowanie niższa nota. Wytrwałam do końca zabiegu w niezłym szczęściu. Na tyle oswojona już z wrażeniami, że planuję całą serię. Ja – największa panikara, jaką świat widział! Gdy do tego dodać efekty karbo, o których się naczytałam… 

Drogie Panie, żeby przetrwać karbo, potrzebujemy po pierwsze motywacji, czyli przydałyby się zachęcające do działania cellulit, rozstępy albo chociaż tłuszczyk, po drugie – determinacji (tu mała podpowiedź: najlepiej wykupić serię zabiegów – wyłożone pieniądze obudzą w nas pokłady samozaparcia), no i mile widziana jest odrobina szaleństwa, żeby w ogóle spróbować ☺ Potem jakoś już pójdzie. Ja nawet z rozpędu dałam sobie też głowę pokłuć! Ale to – po przetrwaniu tyłka i ud – traktowałabym już raczej jak masaż ☺ Bukowińską 26C kojarzę więc czasem z igłami i bólem, ale za to ZAWSZE z efektami!